---

بیشتر مردم بخشی از روز خود را در کنار غریبه‎ها می‎گذرانند، چه در رفت‌وآمدهای روزانه، چه موقع خرید از سوپرمارکت و چه زمانی که در پارک یا کافه نشسته‎اند.
با این حال عده زیادی از ما در انزوایی خودخواسته باقی می‎مانیم چون معتقدیم تلاش برای برقراری ارتباط با آدم‎های غریبه هر دو طرف را معذب می‎کند.
باورهایی از این دست اما ممکن است درست نباشند، تحقیقات ما نشان می‎دهند انسان‎ها بیشتر اوقات اثرات مثبت ارتباط با دیگران روی سلامتی دو طرف رابطه را دست کم می‎گیرند. برای مثال، حرف زدن با یک غریبه در مسیر کار ممکن است بیشتر از آنچه فکر می‎کنید شما را شاد کند.

در شیکاگو از گروهی از مسافران اتوبوس و قطار شهری پرسیدیم در مسیر صبحگاهی خود ترجیح می‎دهند با یک نفر دیگر حرف بزنند یا تنها بنشینند و کاری که معمولا انجام می‎دهند را بکنند. بیشتر آن‎ها معتقد بودند صحبت کردن با یک فرد دیگر سفرشان را ناخوشایند‌تر خواهد کرد.

با این حال، وقتی آزمایش را به شکل عملی انجام دادیم متوجه شدیم افرادی که در طول مسیر مشغول حرف زدن بودند، سفر خوشایندتری داشتند.
شرکت کنندگان در این آزمایش تخمین زدند که نزدیک به ۴۰ درصد همسفرهایشان در قطار تمایل دارند با آن‎ها وارد مکالمه شوند. علاوه بر این همه افرادی که تلاش کردند با مسافر کناری‎ خود حرف بزنند، متوجه شدند آن‎ها هم دوست دارند وارد این گفت‎وگو شوند.
این تصور که دیگران علاقه‎ای به حرف زدن با ما ندارند یا از ما خوش‎شان نمی‎آید، ما را از برقراری ارتباط با دیگران باز می‎دارد.
این آزمایش نشان می‎دهد انسان‎ها همیشه میزان دوست داشته شدن خود توسط یک فرد غریبه بعد از مکالمه اول را دست کم می‎گیرند.

زندگی درونی غریبه‎ها
آزمایش‎های جداگانه در اتوبوس و تاکسی نتایجی مشابه به همراه داشت؛ این که افراد به طرز شگفت‎آوری از ارتباط با غریبه‎ها لذت می‎بردند.
این طور که پیداست اثرات مثبت این ارتباط به فردی که با او وارد مکالمه می‎شویم هم سرایت می‎کند. آزمایش دیگری در یک اتاق انتظار ترتیب دادیم و متوجه شدیم نه تنها افرادی که به برقراری ارتباط ترغیب‎شان کرده بودیم، بلکه طرف مقابل آن‎ها هم تجربه خوشایند‎تری داشتند.
بی‌شک هیچ کس از توجه ناخواسته خوشش نمی‎آید. اما تلاش برای برقراری ارتباط با همنوع و گفتن یک سلام ساده احتمالا بیشتر از آنچه فکر می‎کنیم، مورد استقبال قرار می‎گیرد. تنها عده کمی حاضر به شروع مکالمه با یک آدم غریبه هستند اما اگر نیت‌مان خوب باشد، به نظر می‎رسد بیشتر مردم تمایل به حرف زدن خواهند داشت.
یک دلیلش شاید این باشد که تجربه حرف زدن با غریبه‎ها و شنیدن صدای آن‎ها باعث می‎شود بفهمیم آن‎ها هم یک زندگی درونی غنی از افکار، احساسات، عواطف و تجربیاتی شبیه به ما دارند.
به نظر نمی‎رسد این روابط کوتاه با آدم‎های غریبه بتواند شوربختی را به خوشبختی تبدیل کند اما می‎توانند کاری کند که لحظات ناخوشایند ما - از جمله ساعات سخت و کسل‎کننده رفت‎وآمد روزانه دوست‎داشتنی‎تر شوند.

انسان‎ها‎ به شکل ذاتی موجوداتی اجتماعی هستند که ارتباط با دیگران باعث خوشحالی و تندرستی بیشتر آن‎ها می‎شود. در مقابل احساس انزوا و تنهایی یک عامل اضطراب‎زاست که مثل چاقی و استعمال دخانیات برای سلامت زیان‎آور است.
داشتن پیوندهای مثبت اجتماعی به عنوان یکی از عوامل کلیدی در خوشبختی در نظر گرفته می‎شود، عاملی که تأثیرش حتی از میزان درآمد هم بیشتر است.

انتظاراتی که واقعی می‎شوند
شاید تصور کنید فقط افرادی که اهل معاشرت هستند از مزایای ارتباط با دیگران بهرمند می‎شوند.
آزمایش‎های متعدد نشان داده هم افراد درونگرا و هم کسانی که اهل تعامل با دیگران هستند وقتی از آن‌‎ها خواسته می‎شود رفتار برونگرایانه داشته باشند، احساس شادی بیشتری می‎کنند.
ما متوجه شدیم افراد جدای از این که خودشان را تا چه حد برونگرا می‎دانند، وقتی در مسیر رفت و آمد خود با غریبه‎ها حرف می‎زنند، به طور معمول شادتر هستند.
هر چند به نظر نمی‎رسد شخصیت افرد تأثیر چندانی بر تجربه‎ آن‌ها از ارتباط با دیگران داشته باشد، ممکن است انتظاراتشان را تحت‎الشعاع قرار دهد و این مسأله در رابطه با افراد درونگرایی که تأثیرات مثبت تعامل را نادیده می‌گیرند، پررنگ‎تر است. این طور که پیداست به شکل ذاتی شخصیت افراد بیشتر از تجربیات آن‎ها در شکل دادن به انتظاراتشان نقش دارد.
انتظارات ما می‎توانند به خودی خود شکل واقعیت بگیرد. اگر حرف زدن با کسی که نمی‎شناسید به نظرتان ناخوشایند بیاید، هرگز این کار را امتحان نخواهید کرد و در نتیجه هیچوقت متوجه نخواهید شد که شاید انتظارات‎ اشتباهی داشته‎اید؛ اتفاقی که می‎تواند به انزوا و جدایی ما از دیگران بینجامد.
این موضوع کمک می‎کند متوجه ‎شویم چرا شهرها از افرادی به شدت اجتماعی پر شده‎اند که با جدیت تلاش می‎کنند یکدیگر را نادیده بگیرند. غریبه‎ها روی نیمکت پارک‎ها در کنار هم می‎نشینند و به گوشی‎های همراه خود خیره می‌شوند، شهروندانی که بدون لبخند زدن و سلام کردن به یکدیگر، در خیابان‎ها رفت و آمد می‎کنند.

رفتارهای محبت‎آمیز گاه به گاه
این سوءتفاهم‎ها فقط به تعامل در وسائل حمل و نقل عمومی محدود نمی‎شوند و در بسیاری از جنبه‎های دیگر زندگی‎مان هم به چشم می‎خورند و ما از اثرات مثبت تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران غافل می‎شویم.
افرادی که نامه تشکر می‎نویسند، گاه به گاه رفتاری محبت‎آمیز از خودشان نشان می‎دهند یا همیشه از دیگران تعریف می‎کنند، می‎دانند طرف مقابل‎ به اندازه خودشان خوشحال نخواهد شد.
دست کم گرفتن اثرات مثبت برقراری ارتباط با دیگران می‎تواند باعث شود ما به آن اندازه‎ای که برای سلامت خودمان و دیگران مفید است، اجتماعی نباشیم.
ما نمی‎گوییم باید با هر آدمی که می‏بینید تعامل کنید، یا جواب هر کسی که سعی می‎کند به شما نزدیک شود را بدهید. در عوض پیشنهاد می‎کنیم دفعه بعدی که خواستید به یک غریبه کمک کنید یا با او وارد مکالمه شوید، نگران این که چه واکنشی نشان می‎دهد نباشید و فقط دست به کار شوید.
بنابر یافته‎های ما این کار به احتمال زیاد حالتان را از آنچه انتظار دارید بهتر می‎کند و باعث می‎شود دو طرف احساس کنند شادتر هستند و روابط بهتری دارند.


* نیکلاس اپلی استاد رشته علوم رفتاری و رئیس مرکز تحقیقات تصمیم‎گیری در دانشگاه شیکاگو است.
*جولیانا شرودر استاد دانشکده مدیریت سازمان‎ها در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی است.